Klaar voor de start GGZ

In september 2021 melde ik me ziek op het werk. Ik was doodop, kon niet meer. Ik staarde vooral naar mijn beeldscherm, werkte op de automatische piloot en kon nog moeilijk verbanden leggen. Feedback kwam heftig binnen, keuzes tussen wat wel of niet beschreven moest worden kon ik niet meer maken. Ik had paniekaanvallen, mijn ademhaling zat hoog, alles zag er negatief uit en ik huilde om de kleinste dingen. Thuis, in de avond en op vrije dagen, werkte ik of door of ik liep als een zombie rond. Ik sliep veel, deed weinig in het huishouden, kwam nauwelijks nog buiten en sprak bijna niemand meer. Afspreken deed ik al helemaal niet meer. Tuurlijk de Corona-pandemie speelde hier een rol in. Maar dan nog. Ik had geen behoefte om met mensen af te spreken. Daarnaast ging het fysiek ook steeds slechter. De fibro en Chronisch Regionaal Pijn Syndroom werden weer steeds erger. Vooral de pijn in mijn nek en duizeligheid liepen hoog op. Plus de pijn in mijn voeten dreven me tot wanhoop, omdat ik daardoor ook weinig sliep. nachten van drie uur waren behoorlijk gewoon. Daarom sliep ik vaak in de middagpauze eventjes. De dosis pijnstillers waren bij lange na niet genoeg. Ik gaf minimaal drie keer per week over van de pijn. Pas na een weekend met één van mijn beste vriendinnen en haar gezin, merkte ik op dat ik niet meer tot rust kwam.

Die week kwam alles tot elkaar. Ik sprak met de bedrijfshulpverlener, kreeg te horen dat ik mijn opleiding niet af mocht maken en melde me ziek. Ik keerde niet meer terug naar mijn werkplek. Via de huisarts kwam ik heel snel bij Revalis terecht. De klinisch psychiater zag mij en schoof mij via een crisisplek direct naar binnen. Daarmee begon mijn eerste echte psychische traject. Op dat moment ingezet op medisch-psychisch. Dus ook op het omgaan met een ziek lichaam. Op dat moment was ik ook extreem verdrietig over hoe het op mijn werk was gelopen. De opleiding niet mogen afmaken, betekende ook dat ik geen contractverlening kreeg en dus mijn baan zou verliezen. Het voelde oneerlijk, want door de paniek-aanvallen en burn-out kon ik niet laten zien wat ik kon. O.a. bij Revalis realiseerde ik me dat het zo moest zijn. Dat ik door trauma’s, angsten en negatieve gedachten op een bepaalde manier was gaan handelen. Dat ik copings had ontwikkeld, die ik, van mezelf, perse moest inzetten, maar die me in het werk dus enorm tegen hielden. Ik moest bijvoorbeeld van mezelf perfect zijn, het elke begeleider naar de zin maken. Aangezien iedereen iets anders verlangde, en ik nooit wist wie er naar de stukken ging kijken, deed ik veel te veel. En juist dat was de feedback, ik moest minder doen. Maar dat kon ik absoluut niet meer. Er speelde zeker meer copings mee, maar dit was één van de belangrijkste.

Goed, bij Revalis leerde ik dus heel veel over mijn Copings. De negatieve gedachten werden daar als een stem in mijn hoofd benoemd, die mij tot veel aanzet. Ik gaf er de naam: slang, aan. Omdat het voelt alsof deze gedachten als een slang mijn hoofd in schuift en zich door mijn gedachten en hoofd laat schuiven. Bij alles wat ik denk, lijkt de slang een negatieve mening te geven. Zoals zie je nu wel…, nope niet voor jou …, denk je dat echt te kunnen?, etc. Dat helderde al veel op. Maar gaandeweg kwam ik erachter dat die stem/slang wel extreem vaak aanwezig was en die ook mijn handelen bepaalde. Waardoor ik dus extreem precies werd, niet helder communiceerde, dicht klapten, etc. Daarbij mag je jezelf een extreem beeld vormen. Die stem zorgde er bijvoorbeeld voor dat ik mijn auto vijf tot zes keer instak om een paar millimeter beter te staan, want anders hadden anderen last van me en raak ik mijn rijbewijs kwijt. Want boete krijgen voor verkeerd parkeren, 5 punten op rijbewijs krijgen en dus rijbewijs verliezen. Ik moest dagelijks mijn haren wassen, want anders zou ik mijn huis kwijt raken en in een instelling terecht komen. Immers vieze haren betekent niet voor jezelf kunnen zorgen, anderen zien dat, melden je aan bij hulpverlening, die bepaalt dat je onbekwaam bent en laten je opnemen. En ja, ik weet dat dit een bizarre beredenering is. Maar die stem uitschakelen gaat amper. Ik werd me steeds meer bewust van de aanwezigheid van die stem/slang. Ook nadat ik bij Revalis stopte. Dat leidde er in april toe dat mijn psycholoog aangaf me onvoldoende te kunnen helpen.

Samen met de huisarts bepaalde we om me aan te melden bij de GGZ. De aanmelding was in mei. In juni had ik een telefonische intake, in juli een eerste gesprek. En daarna liep het bizar snel. De hele zomer had ik gesprekken met psychologen. Doordat zij hele gerichte vragen stelden, kwam ik tot heel veel extra inzichten en zag ik in dat die stem/slang eigenlijk in elke situatie, de hele dag door bezig is. Thuis kan ik hem redelijk onder controle houden en handel ik er vele malen minder naar. Maar buiten, bij anderen of tijdens het werk, kan ik dat minder. Vaak ook omdat je dan ook op een taak moet richten en dan handel ik sneller naar de stem/slang, omdat deze zich dan even rustig houdt en ik me weer op mijn taak kan richten. Maar dat is vaak niet helpend. Ik doen veel meer dan nodig is, ga over mijn eigen grenzen, spreek me onvoldoende uit, etc. Samen spraken we af dat ik eind augustus zou starten met schema-therapie. 2 dagen per week 9 maanden lang! Wow…

Dat ging snel! Ik had verwacht minimaal 9 maanden te moeten wachten. Waarom ging het bij mij zo snel. Ook weer een mooie aanleiding voor de stem/slang om me tegen te spreken. Maar in mijn hart voelde ik dat dit goed was. Ik wil hier doorheen. Net zoals ik met het boeddhisme al door veel ben heen gegaan, wist ik dat dit ook zo was. En zoals ik in het boeddhisme leerde: ‘een obstakel is een kans om te groeien,’ ‘een obstakel is nooit te groot, want je krijgt alleen wat je aankan’ en ‘hoe groter het obstakel, hoe groter de uitkomst.’ Hoe eng het ook voelt, hoe erg mijn brein er ook van in paniek raakt, hoe hard mijn lichaam ook gilt dat ik de grootte van dit obstakel niet aan kan, ik weet in mijn hart dat de uitspraken vanuit het boeddhisme al eerder bewezen hebben dat ze waar zijn. Dus ik zet door. Ik ga ervoor. Ik ga mezelf openstellen, ga dingen vertellen en ga er nu wéér dwars doorheen. Op naar een nieuwe versie van mijzelf, die minder handelt naar de negatieve stem. Op naar Tess 3.0!