Op 29 augustus begon ik aan een negen maanden durend traject bij de GGZ. Twee dagen per week in een klein groepje, verwerken van het verleden, herkennen waarom je op een bepaalde manier handelt en nieuwe paden bewandelen. In deze blogreeks hou ik jullie op de hoogte van het verloop.
Inmiddels ben ik 2 maanden in therapie. Toen ik in augustus begon wist ik dat het pittig zou worden. Alsnog onderschatte ik het, want het was nog pittiger. Niet alleen psychisch, maar ook fysiek. En juist die combinatie maakt het zo pittig. Natuurlijk had ik het fysiek al wel verwacht. Het is niet voor niets dat ik van de bedrijfsarts en verzekeringsarts max. 4 uur per dag mag werken. Dus een therapie dag van 8:30 tot 15:30 zou zwaar worden. Tussendoor rusten zit er niet echt bij. Er zijn wel wat pauzes, maar die zijn te kort om ‘even’ te gaan liggen. Alleen de lunchpauze lijkt geschikt om 15 minuten mijn nek rust te geven. Gelukkig helpt dat iets. Maar zeker de eerste weken dommelde ik in de middag in. Groepsgenoten kunnen er gelukkig om lachen, want zien me met mijn hoofd knikken en dan weer wakker schrikken. Maar toch, ik vind het eigenlijk zonde van de therapie tijd. Want die mis ik dan.
Psychisch is het pittiger dan ik dacht. Het is niet zozeer dat ik de hele tijd over mijn emoties en ervaringen hoef te vertellen, maar door wat anderen vertellen. Ik, en mijn groepsgenoten ook, herkennen namelijk veel van elkaar. Wat een ander met een ouder meegemaakt heeft, komt vaak in grote lijnen overeen met wat ik meemaakte. De adviezen en tips die de andere krijgen passen dan ook echt bij mij. En zo leer je dus veel zonder dat je er zelf over spreekt. Maar doordat de therapeuten steeds wroeten naar de emotie achter de denkwijze, ben je daar thuis ook steeds mee bezig. En dat maakt mij vaak verdrietig. Wat weer enorm uitput. Vooral het gevoel van “er alleen voor staan,” “in de steek gelaten zijn” en “niet erkent worden,” voelen nu zwaarder dan ooit. En hoewel het verdriet er nu mag zijn, hoop ik hier straks doorheen te zijn en weer te kunnen gaan opbouwen. Maar niet te snel. Want ik heb nog 7 maanden.
De moeheid, en het psychische stuk, hebben mijn blog ook stil gelegd. Ik kwam gewoon niet toe aan het schrijven, had geen inspiratie en was vooral met andere dingen bezig. Nu in november hoop ik het weer op te kunnen pakken, zodat ik dit jaar toch positief kan afsluiten.
-XOXO-
Tess
World @round Tess 